VAN TOETS TOT PRAKTYK – die rol van tydige regulasies

Die landbousektor staan voor ’n kruispad van diepgaande transformasie, aangedryf deur vooruitgang in biotegnologie, kunsmatige intelligensie (KI) en outomatisering.

Hierdie innovasies beloof om ’n om­wenteling te bring in die manier hoe voedsel geproduseer, verwerk en versprei word, en bied oplossings vir dringende globale uitdagings soos voedselsekerheid, klimaatsverandering en optimalisering van hulpbronne. Sulke geleenthede gaan egter gepaard met aansienlike verantwoordelikhede, veral om te verseker dat regulatoriese raamwerke kragtig genoeg is om met vinnige tegnologiese vooruitgang tred te hou.

Landbou en tegnologie
KI stel wetenskaplikes in staat om vinnig nuwe molekules, wat potensieel van biologiese of nywerheidsbelang is, te identifiseer en te skep. Deur die ontleding van molekulêre variasies te versnel, maak KI vinniger ontwikkeling van nuwe verbindings vir landbou en nywerheid moontlik, wat daartoe lei dat baie nuwe chemiese en bioche­miese produkte in die komende dekades in die regulatoriese pyplyn sal beland.

Daarbenewens word teeltegnologie vernuwe deur die kombinasie van huidige tegnologie en KI, wat die presiese en vinnige teling van gewasse met eienskappe soos droogteweerstand en plaagverdraagsaamheid moontlik maak, baie meer doeltreffend as ooit tevore.

Net so dryf KI ook vooruitgang in presisieboerdery. Deur gebruik te maak van robotika, masjienleer en gevorderde ontledings, optimaliseer dit oesbestuur, word weerpatrone voorspel en word peste of siektes vroegtydig bespeur. Hierdie innovasies lei tot meer volhoubare boerderypraktyke, minder vermor­sing van hulpbronne en beter opbrengste.

Toegang tot gevorderde landboutegnologie is van deurslaggewende belang vir Suid-Afrika se mededingendheid en voedselsekerheid. Postapartheidbeleid het op bekostigbare voedsel gefokus, dikwels ten koste van verdere belegging in landbou-innovasie, wat produsente kwesbaar gelaat het sonder voldoende ondersteuning teen globale mededinging. Sonder toegang tot dieselfde tegnologie as hul internasionale mededin­gers, bestaan die risiko dat Suid-Afrikaanse produsente nie kan kompeteer nie, wat nasionale voedselsoewereiniteit kan verminder.

Tegnologie stel produsente in staat om meer voedsel te produseer met minder hulpbronne soos grond, water en kunsmis en ’n kleiner omgewingsimpak. Vertragings in regulatoriese goedkeuring belemmer egter dikwels hierdie vordering. Doelmatige toegang tot nuwe tegnologie deur produsente en die landbouverwer­kingswaardeketting is noodsaaklik vir bekostigbare, volhoubare voedselproduksie.

Regulasies – werk slimmer, nie harder nie
Alhoewel regulasies dikwels as beperkend beskou word, is dit noodsaaklik vir die versekering van veiligheid, regverdigheid en toegang in landbou. Regulasies beskerm verbruikers en produsente, reguleer handel en maak globale marktoegang moontlik, wat duidelikheid, sekerheid en vertroue onder belanghebbendes bevorder.

Die regulatoriese stelsel moet egter versigtigheid met doeltreffendheid balanseer. Oormatige vertragings of prosesse wat te kompleks is, kan innovasie onderdruk, ekonomiese groei belemmer en produsente verhoed om toegang tot noodsaaklike tegnologieë te kry. As voorbeeld het die uitgerekte goedkeurings­proses vir ’n droogtebestande GMO-geen in Suid-Afrika tot verspeelde geleenthede vir produsente en die breër ekonomie gelei. Alhoewel die geen uiteindelik elders goedgekeur is, het Suid-Afrikaanse produsente waardevolle tyd en mededingendheid verloor.

Regulasies moet ook aanpas by nuwe tegnologiese realiteite. Soos wat KI innovasie in die landbou versnel, moet regulatoriese raamwerke buigsaam en kragtig genoeg wees om nuwe tegnologieë doeltreffend te evalueer en goed te keur terwyl veiligheids- en doeltreffendheidstandaarde gehandhaaf word.

Ter voorbereiding van ’n tegnologiese toekoms is dit nodig dat Suid-Afrika se regulatoriese stelsel moet ontwikkel om met innovasie tred te hou. Een sleutelstap is om oorbodige regulasies en burokratiese prosesse te verwyder en te verseker dat elke reël ’n duidelike doel dien. Deur byvoorbeeld te onderskei tussen GMO’s en nuwe teeltegnologieë, het ander lande goedkeuringsprosesse bespoedig wat die vinniger aanvaarding van gevorderde genetiese gereedskap moontlik maak.

Boonop kan die vereenvoudiging van regulatoriese prosesse om versoeke op grond van hul kompleksiteit te hanteer knelpunte verminder en algehele doeltreffendheid verbeter. Die outomatisering van prosedures kan ook voldoening verbeter terwyl dit die werklas vir beide die regering en nywerhede verlig, soos gesien in suksesvolle stelsels soos Suid-Afrika se eNATIS-stelsel en Binnelandse Sake se paspoorthernuwingsdiens.

Laastens sal die aanpassing van Suid-Afrika se regulatoriese raamwerke by dié van sleutelhandelsvennote help om handel te vereenvoudig, duplisering te verminder en te verseker dat die land sonder onnodige vertragings voordeel trek uit tegnologieë wat wêreldwyd getoets en goedgekeur is. Saam kan hierdie veranderinge help om ’n meer buigsame en doeltreffende regulatoriese omgewing te skep.

Selfregulering bied ook ’n manier om die regering se las te verlig terwyl hoë standaarde gehandhaaf word. Deursigtige standaarde, samewerkende ontwikkeling en kragtige aanspreeklikheidsmeganismes kan die integriteit en doeltreffendheid van selfregulerende raamwerke verseker.

Die integrasie van KI en biotegnologie verteenwoordig ’n keerpunt vir landbou, wat geweldige geleenthede bied om produktiwiteit, volhoubaarheid en mededingendheid te verbeter. Hierdie vooruitgang sal Suid-Afrika egter net tot voordeel strek as dit deur ’n buigsame en doeltreffende regulatoriese stelsel ondersteun word. Dit is nie net ’n burokratiese behoefte nie – dit is ’n strategiese noodsaaklikheid. Dit is nou die tyd om beslissend op te tree en te verseker dat Suid-Afrikaanse produ­sente en verbruikers al die vrugte pluk van hierdie revolusionêre vooruitgang deur ’n regulatoriese raamwerk wat gereed is vir die toekoms.